Rzeki niezapomnienia

Gdy ucichł harmider, gdy wybrzmiały wszystkie perkusje i gitary gdy długowłosi muzycy zaczęlli sie zbierać, poszedłem do kościoła, zobaczyłem, że są goście z Kijowa. I wtedy usłyszałem ciszę...

https://www.youtube.com/watch?v=NzWSxuG8ZiU

Tuż po szkole średniej spotkałem ja w pociągu. Zagadałem bo widywałem ja w liceum, na przerwach, nie wiedząc kim jest. Zrobiła się z tego przyjaźń, która jednak nie przetrwała próby czasu. Niemniej te lata miło wspominam. IIe to było godzin rozmów! O wszystkim, o psychologii, filozofi, muzyce, miłości i wogóle relacjach. Czasami spędzałem w jej pokoiku na poddaszu 4 godziny na raz.

Pewnego dnia poprosiła mnie, abym wyobraził sobie dom. Poprosiła też abym opisał ten dom. Zapytała czy ten dom ma drzwi otwarte czy zamknięte. Były zamknięte. Zapytała, czy na klucz. Tak, na klucz. A gdzie jest ten klucz ? Odpowiedziałem "Ja go mam"

Pokiała głową i powiedziała: Czyli to Ty decydujesz kogo do siebie dopuszczasz. 

I coś w tym jest. Oczywiście mam sporo znajomych. Ale tak naprawdę dopuszczam do siebie garstke ludzi, jest to mimo wszystko dosyć surowa weryfikacja. 

Czyli to ja jestem klucznikiem...

piękno Twoje

tysiące iskierek słońca

zapomniałem, że jestem

Wczoraj zacząłem czytać wydaną przez RTCK w 2019 roku książkę księdza Wojciecha Kowalskiego pt "Ukształtowany. Duchowość ma swój początek w konflikcie". Jestem na pierwszych stronach. Jest to objetościowo nieduża książka i zamierzam ją przeczytać w dzień lub dwa. I wtedy oczywiście napisze wiecej.

"A Kind of Blue" Milesa Davisa Płyta, o której chcę coś opowiedzieć dzisiaj. Tak głównie ze swojego punktu widzenia. 

Lubie ten tytuł tak dla siebie tłumaczyć jako "Jest taki rodzaj smutku" chociaż oczywiście tytuł jest wieloznaczny i moje tłumaczenie nie jest dokładne.  Jest to dla mnie też jakaś charakterystyka muzyki ogólnie którą lubię. Dla mnie muzyka musi być albo smutna albo rytmiczna. Do tej ostatniej też kiedys wrócę w tym blogu. 

To był kwiecień 2013 roku. Mama zaczęła wymiotować. Nastepnego dnia okazało sie, że straciła mowę. Karetka. Szpital. Diagnoza: udar. Szybko nastapił prawie całkowity paraliż. Mama nie reagowała na nic albo miała zamknięte oczy, albo latrzyła w jeden punkt na suficie.

Po rozmowach z tatą, wbrew sugestii niektórych lekarzy aby oddać mame na ZOL, ustaliliśmy że mama po zakończeniu szpitala wraca do domu. I tak się stało. 

Gdy mama już leżała na łóżku w domu włączyłem te płytę. W tamtym czasie zwłaszcza utwór "Flamenco Sketches" leciał u mnie na okrągło. Spokój i smutek tej muzyki działał na mnie terapeutycznie. 

Nie chce tutaj prowadzić jakichs analiz muzycznych. Tylko osobiste wspomnienia. 

Bo wydaje mi sie, że ogólnie na tym polega muzyka. Na powiązaniu dźwięków z czyms osobistym. Z jakimś wspomnieniem, jakimiś emocjami tym co było, lub z jakimis osobistymi sprawami.

Dlatego nigdy nie powiem, że jakaś muzyka jest zła. że np Disco Polo jest złe. Bo nie wiem z jakimi sparawami, z jakimi miłościami, tragediami, radosciami dla kogoś jest związana dana muzyka. 

Jakież było moje zdumienie, gdy w 6 rocznice zachorowania mamy Polskie Radio przypomniało te płytę. Okazało sie też że jest to okragła 60 rocznica wydania płyty.

"Flamenco Sketches" z tej płyty. Dla mnie najważniejszy utwór Davisa.

https://www.youtube.com/watch?v=F3W_alUuFkA