Wspomnienie

Tuż po szkole średniej spotkałem ja w pociągu. Zagadałem bo widywałem ja w liceum, na przerwach, nie wiedząc kim jest. Zrobiła się z tego przyjaźń, która jednak nie przetrwała próby czasu. Niemniej te lata miło wspominam. IIe to było godzin rozmów! O wszystkim, o psychologii, filozofi, muzyce, miłości i wogóle relacjach. Czasami spędzałem w jej pokoiku na poddaszu 4 godziny na raz.

Pewnego dnia poprosiła mnie, abym wyobraził sobie dom. Poprosiła też abym opisał ten dom. Zapytała czy ten dom ma drzwi otwarte czy zamknięte. Były zamknięte. Zapytała, czy na klucz. Tak, na klucz. A gdzie jest ten klucz ? Odpowiedziałem "Ja go mam"

Pokiała głową i powiedziała: Czyli to Ty decydujesz kogo do siebie dopuszczasz. 

I coś w tym jest. Oczywiście mam sporo znajomych. Ale tak naprawdę dopuszczam do siebie garstke ludzi, jest to mimo wszystko dosyć surowa weryfikacja. 

Czyli to ja jestem klucznikiem...

Jeszcze nocą gdy panowały ciemności powietrze było wilgotne, a stary radioodbiornik z "magicznym okiem" milczał od wielu godzin, myslałem, ze jesteś jak ta noc. Podchodziłem do okna i zza wzgórz wydawało mi się, że mnie ktoś lub cos woła gdzieś z oddali. Miałem ochotę ubrać sie i wyjsc na poszukiwanie tego czegoś lub kogoś. I to wołanie nie ucichło aż do dziś. Naprawdę wychodziłem nocami i szukałem tego czegoś lub kogoś i nie znajdowałem. Teraz po latach myśle, że to Ty wołałaś I ze to Ciebie szukałem. Twoich oczu, ust, zapachu,Twoich szeptów, Twoich dłoni, ciepła Twojego oddechu, Twoich łez, gdy opowiadałas co Cie martwi, gdy nie wiedziałem czy słuchać Twoich opowiesci, czy badać gładkosć Twojej skóry. Drżałaś gdy Cię tuliłem.

Niestety, to znowu był tylko sen ...